Waar gaat ‘Ik ben Eleanor Oliphant’ over?
Eleanor Oliphant heeft haar leven vrij goed onder controle. Ze draagt elke dag dezelfde kleren, eet elke dag dezelfde maaltijd en koopt elk weekend twee flessen wodka. Met Eleanor Oliphant gaat eigenlijk alles goed. Haar zorgvuldig gestructureerde leven loopt op rolletjes en ze mist niks. Of althans, soms (best wel vaak eigenlijk) is ze eenzaam en zou ze gelukkig willen zijn. Als Eleanor op een dag samen met een collega een oudere man helpt die gevallen is, verandert haar hele leven. De muren die haar al zo lang beschermen verdwijnen als sneeuw voor de zon en ze zal voor het eerst de confrontatie met haar angsten en twijfels aan moeten gaan. Want Eleanor Oliphant weet misschien wel hoe ze moet functioneren, maar ze heeft geen idee hoe ze moet leven.
Toen ik begon aan Ik ben Eleanor Oliphant wist ik dat dit verhaal voor mij twee kanten op kon gaan: of ik ging dit fantastisch vinden of ik las een feelgoodroman waarbij het verhaal ontzettend voorspelbaar zou zijn. Toch sprak de achterflap me wel aan en besloot ik het boek afgelopen week (in de zon én in de regen!) een kansje te geven.
En oooh wat vond ik dit boek fantastisch om te lezen. Hoofdpersoon Eleanor leek een beetje op de vrouwelijke versie van Don Tillman uit het boek Het Rosie Project: een tikkeltje sociaal onhandig, maar wel een hoofdpersoon waar je vanaf het begin van gaat houden.
Ze heeft ontzettend veel meegemaakt in haar leven en hoe verder ik kwam in het boek, hoe meer ik over de gebeurtenissen in haar jeugd te weten kwam. Dat maakte het geen feelgoodroman (waar ik dus niet zo van hou). Ik was verrast!
Niet alleen was ik verrast over de bijzondere levensloop van Eleanor, ook vond ik dat er een boodschap schuilging achter deze grappige hoofdpersoon. Je eerste indruk van haar is dat ze een tikkeltje vreemd is (sociaal onhandig) en daardoor ook behoorlijk eenzaam. Maar dat bleek eigenlijk heel logisch te zijn bij haar situatie. Als je het boek dichtklapt begrijp je haar veel beter en hoop je dat ze haar leven kan veranderen.
Conclusie
De schrijfster wil dus volgens mij laten zien: laat je mening niet afhangen van een eerste indruk, maar probeer je eens in anderen te verplaatsen. Misschien zit er wel een verhaal achter het ‘rare’ gedrag van je buurman of collega. Wat mij betreft heeft de schrijfster dit fantastisch neergezet en raad ik dit boek zeker aan om eens te lezen!
