MINI-REVIEW: Isabel Allende – De wind kent mijn naam

Waar gaat ‘De wind kent mijn naam’ over?

Op een koude decemberdag in 1938 wordt de vijfjarige Samuel Adler door zijn moeder op een kindertransport naar Engeland gezet. In de Kristallnacht een maand eerder hadden de nazi’s het appartement in Wenen waar het joodse gezinnetje Adler zo gelukkig was, kort en klein geslagen. Samuels vader is verdwenen, zijn moeder komt Oostenrijk niet meer uit. Hij zal zijn ouders nooit meer zien. In Engeland wordt hij opgevangen door een kinderloos echtpaar, dat hem liefdevol begeleidt naar volwassenheid. En wanneer hij vijfendertig is, emigreert Samuel naar San Francisco, om er violist bij een symfonieorkest te worden. Vele jaren later, in 2019, vluchten de zevenjarige Anita Díaz en haar moeder voor het geweld in El Salvador naar de Verenigde Staten. Maar aan de grens worden ze van elkaar gescheiden. Haar moeder wordt teruggestuurd en het meisje blijft alleen achter in een smerig opvangkamp. Daar ontfermt Selena Durán, een jonge maatschappelijk werkster, zich over Anita en weet een veilig thuis voor haar te vinden, bij Samuel Adler. Voor Samuel is het alsof de geschiedenis zich herhaalt.

De wind kent mijn naam is een mooi en ontroerend boek over migratie, je ouders verliezen of niet weten waar ze zijn en de eenzaamheid die daarbij komt kijken.

Want de man bewaarde zijn verdriet in een gesloten laatje in zijn herinnering; hij dacht dat alleen het zwijgen dit verdriet intact zou kunnen houden

Maar het boek laat ook zien hoe het is om een nieuwe familie te ontdekken. Alle verhaallijnen komen zo mooi samen en de fijne schrijfstijl van Isabel Allende maakte het plaatje dan ook compleet.

Waarom geef ik dit boek dan toch 3 sterren in plaats van vijf sterren? De hoofdpersonen waren ontzettend interessant, maar omdat ze allemaal werden besproken, kwam je niet zo dicht bij alle hoofdpersonen. Dat kan ook niet in een roman van 288 pagina’s. Toch is het jammer, omdat ze stuk voor stuk interessant waren om dieper op in te gaan. Wat mij betreft had dat dus veel uitgebreider gemogen.

Favoriete quote

‘Maak plezier, Samuel, probeer van het leven te genieten. Je moet het leven leiden dat niet voor je ouders was weggelegd,’ had Lidia Evans op een keer gezegd, maar hij was altijd veel te serieus en het tragische lot van zijn ouders maakte hem zwaarmoedig

Conclusie

De wind kent mijn naam is een mooi en ontroerend boek over twee personen met een verschillende migratie-achtergrond. Wat mij betreft had dit boek wat langer mogen duren, zodat ik de hoofdpersonen nog beter kon leren kennen.