Waar gaat het boek ‘Een klein leven’ over?
Vier studievrienden zoeken samen hun weg in New York: de charmante acteur Willem, de excentrieke kunstenaar JB, de getalenteerde architect Malcolm en Jude St. Francis. Jude is teruggetrokken, slim en raadselachtig, en zijn vrienden weten beter dan vragen te stellen over zijn verleden. Ze proberen zijn pijn te verlichten, maar naarmate de decennia verstrijken dringt zich de vraag op of Jude wel verlost kan worden van de demonen uit zijn verleden.
Een klein leven: het bezorgt je heftige huilbuien, een gebroken hart en af en toe ook een lach op je gezicht. Dit is wat de meeste mensen beloven na het lezen van dit boek. En dat maakte mij nieuwsgierig. Ik huil namelijk nooit tijdens het lezen van een boek. Dus misschien brengt Een klein leven daar wel verandering in?
“Soms was de druk om gelukkig te worden bijna benauwend, alsof gelukkig zijn iets was wat iedereen moest en kon bereiken en elk compromis op dat gebied je eigen schuld was.”
Het verhaal begint gelijk goed met het leven van vier vrienden in New York. Kleine levens met normale problemen. Al moest ik de eerste 100 pagina’s wel enorm wennen aan de vele namen. En vooral wie is wie? Ik weet niet waardoor dit kwam, maar ik moest dit steeds opzoeken. Daardoor las het begin niet lekker weg en heb ik het boek vaak even weggelegd.
Dat kan ook komen doordat de schrijfster steeds wisselt van personage en praat in de ik-vorm. Daarnaast wisselt het ook heel erg in tijd, waardoor ik in het begin geen idee had met wie ik te maken had en in welke tijd diegene leefde.
Nu hoor ik je denken: dit gaat een negatieve recensie worden. Maar wacht even, ik heb het nu over de eerste 150 pagina’s. En dit boek telt meer dan 700 pagina’s, dus ik ben er nog lang niet. 😉
De hoofdpersonen waren namelijk gelijk interessant en zelfs een beetje mysterieus. Want over wie gaat het boek eigenlijk echt? En met welk trauma kampt Jude nu precies?
“Hij wil gewoon zijn, dat is altijd het enige geweest wat hij wilde, en toch raakt gewoon-zijn met het jaar verder buiten zijn bereik.”
Hoe verder ik kwam, hoe depressiever en heftiger het werd. Als je dus ook kampt met depressie of angsten, weet ik niet of dit boek wel geschikt is voor jou.
Hoofdpersoon Jude heeft veel meegemaakt en je volgt hem in de loop van zijn leven. Maar niet alleen hem, ook zijn vrienden. De vrienden die er altijd voor hem zijn. Het is schijnend om te zien hoe Jude denkt en zichzelf ziet, terwijl zijn vrienden dat niet zien en zoveel om hem geven. Het verdriet, de bezorgdheid en de pijn van de vrienden die hem er steeds maar bovenop proberen te krijgen: ik denk dat ik dat nog heftiger vond dat het verhaal zelf.
Maar nu is de grote vraag natuurlijk: heb ik gehuild? Het antwoord is nee (oké, misschien een klein traantje aan het einde). Wat ik eigenlijk veel meer voelde, was dat ik onrustig werd van dit boek. Het verhaal bleef maar door mijn hoofd spoken en ik werd er zelfs een beetje gefrustreerd door. Mijn eigen emoties liepen helemaal synchroon met het boek. Dit heb ik serieus nog nooit meegemaakt. En dat wil wat zeggen toch?
Conclusie
Dit is zo’n boek dat je niet loslaat. Het gaat over vriendschap, verlies en het hebben van psychische problemen. Het boek blijft door je hoofd spoken en je krijgt er zelfs een naar gevoel van. Maar daarom is dit boek misschien wel zo waardevol en absoluut de moeite waard om op te pakken. Een indrukwekkend verhaal!
